“We mogen naar 
boven schoppen,
maar niet naar beneden” lees ik van
sociaal psycholoog Madelijn Strick.   

Voor de ene zijn het gepaste gamechangers, voor de andere een brug te ver. Wat wel duidelijk is dat we niet lachen met zieke mensen. Een machtig persoon of organisatie bespotten is oké. Lachen met vaccinatiestrategieën of nieuwe coronamaatregelen? Helemaal goed. Zolang het maar niet gaat over mensen die hun adem niet meer vinden. Zo blijkt.

Maar hoever kan dat verlangen naar gemeenschappelijkheid reiken? Is het nog wel oké om te lachen met een virus dat mensen doodt? Coronagrappen gaan in se niet echt over leed of pijn. Initieel gingen ze over ongemak en de gevolgen ervan. Maar intussen stak satire volop de kop op. We zetten ons kritisch af tegen beleid en machtmechanismen. Onze grappen werden cynischer en rebelser.

Humor verlicht de pijn, het maakt ons weerbaar. Lachen met onze miserie is een vorm van relativering. We maken een situatie die negatief is of bedreigend, behapbaar en minder serieus. En daar hebben we behoefte aan. Samen grip krijgen op de situatie. De huidige mediacultuur maakt onze reflectie snel mondiaal en we creëren dat gevoel van 'allemaal samen'.

Al meer dan een jaar zitten we ermee verveeld. En hoewel het huilen ons bij momenten nader staat dan het lachen, blijven memes, filmpjes en cartoons op ons afkomen. We mogen dan al op zoek zijn naar veerkracht, samenhorigheid en solidariteit, we blijven lachen met corona. Waarom doen we dat? En is dat eigenlijk nog wel verantwoord na al die toestanden?

een jaar vooruit
zomertijd@miene.grafiek.reclame

corona-zelftest
@braakmanwebcomic
My Sharona - The Knack

coronamaatregelen:
veeg er spaarzaam uw g*t aan
comment@knackmagazine
visual: miene

klein geluk in coronatijden
@miene.grafiek.reclame

perspectief@zeeka.pitein

leegloper@zeeka.pitein